บทที่ 42

เวินเอ๋อร์หว่านแทบจะกัดริมฝีปากล่างจนเลือดออก: “รับทราบค่ะ”

“ออกไป”

เธอหันหลังเดินออกไป

มู่เหยียนเซินมักจะมีวิธีการที่จะให้เธอเห็นความหวังแสงเล็กๆ แล้วจึงผลักเธอลงไปสู่ห้วงลึกแห่งความสิ้นหวังที่รุนแรงกว่าเดิม

เธอโกหกแม่ว่าตัวเองมีความสุข มีสวี่เฉินชวนคอยดูแล และมีงานที่ได้เงินเดือนดี ทอเรื่องรา...